Organy podatkowe nie udzielą odpowiedzi na pytanie, które nie dotyczą przepisów podatkowych

Spółka sprzedawała towary także podróżnym spoza Unii Europejskiej, w ramach procedury Tax Free. Odbierała od nich pisemne oświadczenia, że kupują towar do celów prywatnych. Na podstawie takiego dokumentu wystawiała potem deklarację Tax Free. Nie otrzymywali jej natomiast zagraniczni podróżni, którzy w ogóle nie złożyli oświadczenia, albo przyznali, że kupują towar do celów handlowych.
 

Spółka nie zwracała też VAT osobom, które wracały z deklaracją Tax Free niepotwierdzoną przez urząd celny (że towar został faktycznie wywieziony z terytorium UE) lub potwierdzoną w sposób budzący obawę o autentyczność, albo gdy celnik dopisał wzmiankę, że towar nie został wywieziony w bagażu osobistym podróżnego.
 

Spółka zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego celem uzyskania stanowiska, że jej postępowanie jest prawidłowe.
 

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej odmówił wydania interpretacji. Stwierdził, że spółka nie pyta o wykładnię przepisu, a o ocenę gromadzonych przez nią dowodów. To można zweryfikować dopiero w postępowaniu dowodowym, które jest prowadzone w trakcie czynności sprawdzających lub kontroli.
 

Odmienne stanowisko przedstawił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie. Stwierdził, że spółka zapytała o wykładnię przepisów, a konkretnie art. 126 – 130 ustawy o VAT, które regulują procedurę Tax Free. Ma więc pełne prawo uzyskać odpowiedź, bo od oceny prawidłowości opisanego we wniosku postępowania zależy odpowiedzialność podatkowa spółki w razie, gdyby zwrot VAT okazał się nieuzasadniony.
 

Przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik dyrektora KIS wskazał, że organ musi w interpretacji indywidualnej opierać się na treści przepisów, a ustawa o VAT nie mówi o oświadczeniach podróżnych dotyczących przeznaczenia kupowanych towarów. Dyrektor KIS nie mógłby więc ani potwierdzić stanowiska spółki, ani mu zaprzeczyć, bo w obu sytuacjach musiałby wskazać odpowiednią podstawę prawną.
 

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt I FSK 1811/17 potwierdził stanowisko dyrektora KIS, wskazując że pytanie spółki nie dotyczyło treści przepisów, a tego, w jaki sposób miałby się zachować organ podatkowy wobec zgromadzonych przez firmę dowodów.