Wymiana waluty przy pożyczce a różnice kursowe

Sprawa dotyczyła spółki budującej biurowiec z powierzchniami pod wynajem. Realizację inwestycji spółka traktowała jak środek trwały w budowie, którego wartością początkową jest koszt wytworzenia. Środkiem trwałym był również grunt, na którym miał stanąć budynek. Nie podlega on amortyzacji podatkowej, ale ze względu na to, że jego zakup może być kosztem przy sprzedaży, spółka ujęła go w ewidencji, przyjmując jako wartość początkową cenę nabycia. Inwestycja ta miała być finansowana z pożyczek zaciągniętych w euro, które wpłynęły na konto walutowe spółki. Następnie spółka wymieniła je w banku na złote, przeznaczając je na zakup gruntu i zapłatę zobowiązań za budowę budynku. Wymiana waluty wygenerowała różnice kursowe. Spółka chciała skorygować o nie cenę nabycia gruntu i koszt wytworzenia budynku biurowego. Uważała, że są to różnice kursowe, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT.

Stanowiska spółki nie potwierdził dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie. Stwierdził, że zaciągnięcie pożyczki w walucie obcej, a następnie jej wymiana na złote nie mogła wpływać na wartość początkową gruntu ani budowanego budynku biurowego.

Odmiennego zdania był Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Zwrócił uwagę, że w art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 ustawy o CIT zawarto regulacje dotyczące powstania różnic kursowych od własnych środków pieniężnych. W myśl tych przepisów różnice kursowe powstają, jeżeli wartość nabytej waluty w dniu wypływu jest niższa lub wyższa od wartości w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków. WSA stwierdził, że dotyczy to sytuacji takiej jak odsprzedaż własnych środków wyrażonych w walucie obcej. Dodatkowo WSA stwierdził, że sprzedaż waluty obcej bankowi i uzyskanie za to świadczenia w złotych to inna forma wypływu środków, o której mowa w przepisie.