Nie każde minimalizowanie strat pozbawia korzyści w podatku dochodowym od osób prawnych

Sprawa dotyczyła rozliczenia CIT w związku ze zmianą modelu działalności. Wnioskodawca wchodzi w skład globalnej grupy, a w Polsce zajmuje się m.in. dystrybucją i serwisem samochodów ciężarowych oraz części zamiennych. W 2013 r. przejął inną spółkę, a przed połączeniem wypowiedział umowy dealerskie. Przyczyną była restrukturyzacja sieci dystrybucji, tj. przejęcie całości sprzedaży przez grupę. Na krótko przed wypowiedzeniem umów dealer, w związku ze współpracą, poczynił istotne inwestycje w rozbudowę swoich lokalizacji w Polsce. Spółka wyjaśniła, że z uwagi na długoletnią współpracę firmy dogadały się i ustaliły pewne rozliczenia. Miała m.in. wypłacić dealerowi odszkodowanie za rozwiązanie umów o pracę z określoną liczbą pracowników.

Co do zasady, w ocenie NSA sporne wydatki, które wynikają z porozumienia z dealerem spełniają wymogi uznania za koszt. NSA przypomniał również, że w art. 16 ust. 1 pkt 5,6,25 lit. c, 39,47,50 i 56 ustawy o CIT zostały wymienione straty jakich nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. NSA zwrócił uwagę jednak, że prawo do kosztów dotyczy wyłącznie sytuacji, w której wydatki spółki faktycznie mogą prowadzić do ograniczenia kosztów związanych z obowiązkiem zaspokojenia roszczeń jej dotychczasowego kontrahenta. Wysokość odszkodowania umownego, aby zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodu, nie może być większa od zobowiązań spółki, które wynikają z rozwiązania umowy.